Aankomst in Sumatera

Er was ruimte genoeg in de Airbus 340 van AirAsia. Een gloednieuw toestel van alle luxe voorzien,comfortabele stoelen en de stewardessen weer even vriendelijk lachend als van Malaysian Airways. In hun rode pakjes heette ze iedere passagier welkom door de handen gevouwen op hun borstkas te houden gevolgd met een eerbiedig knikje met het hoofd. Naast mij was een stoel vrij en op de 3e stoel kwam een jongeman uit Chili zitten. Na zijn universitaire studie was hij meteen gaan werken maar dat was hem niet goed bevallen en reisde nu de wereld een beetje rond. Hij was nu op weg naaar Bali en zou daarna naar Australie vertrekken. De reis verliep goed, de captain gaf aan dat we er ongeveer 12 uur en 15 minuten over zouden vliegen en verwachtte een comfortabele vlucht...het stelde me wederom gerust maar ik merk wel dat ik steeds geruster in het vliegtuig stap en het zelfs leuk begin te vinden...
Mijn voornemen om vooral veel te slapen kwam niets va terecht, af en toe raakte ik met mijn Chileense medepassagier in gesprek en werd ik wederom gepakt door het verhaal van Remco Campert. Precies 12 uur later zette de piloot de Airbus zacht aan de grond van de landingsbaan van Kuala Lumpur. Bij het uitstappen werd ik herrinnert aan de geur van vorig jaar,een mengeling van allerlei, door mij niet thuis te brengen bloemengeuren..
Het was nu 5 uur in de ochtend plaatselijk tijd, terwijl in Nederland was het nu dus 22.00 uur. De strijd tegen de welbekende jetlag zou nu van start gaan..
Om 11.30 vertrekt mijn vliegtuig naar Medan pas dus ik kan nog wat rondkijken op het vliegveld, ik kijk mijn ogen uit want ik blijf zeggen dat ik de Aziaten echt steeds interessanter ga vinden..
Inmiddels heb ik contact gehad met Henni, ze zal zelf over 1 uur in het vliegtuig vanuit Jakarta naar Medan stappen. We zeggen tegen elkaar dat we erg nerveus en gespannen zijn, eindelijk na 5 maanden ontmoeten we elkaar weer..maar het is een aparte belevenis die moeilijk voor een buitenstaander te begrijpen is..

We vliegen over Medan, de stad is al geruime tijd volledig op gang gekomen. Nog een flinke bocht naar links, het vliegtuig draait langzaam terug naar de horizontale stand en de tegendruk bij de landing veroorzaakt door de uitstaande kleppen in de vleugels is duidelijk merkbaar. Ook nu weer een zachte landing op Polonia Airport.

Na het aanschaffen van een Transit Visum voor 300.000 IDR (25 euro)ga ik door de laatste controle heen. Direct word ik belaagd door taxichauffeurs en 3 mooie Aziatisch dames van ATM die met me op de foto willen. Ik wil echter maar een ding en dat is naar Henni toe die buiten vast in spanning staat te wachten.
De schuifdeuren gaan open en direct zie ik haar sprekende gezicht en mooie lach, ik zet mijn koffer neer en we hebben elkaar 5 minuten lang niet meer losgelaten. Glimlachende mensen staan om ons heen te kijken....eindelijk...