Lange dag in de ambassade

Vandaag is de dag aangebroken dat we de felbegeerde MVV-stempel/sticker op gaan halen. Ik betrap me erop dat ik eigenlijk helemaal geen spanning meer voel omdat ik er van uit ga dat het allemaal goed geregeld is en het nu een kwestie van afhandelen is, maar ik me verwis me er ook van dat de ambtelijke molens nu eenmaal niet al te snel draaien hier in Indonesië. De Indonesiers zijn sowieso wat traag en sloom ingesteld behalve wanneer ze op hun scooters of in in hun auto's stappen lijken ze in een keer al hun energie daarin kwijt te kunnen of te willen. Ik heb hun rijgedrag al eerder beschreven...maar onderweg kom je vaak stilstaande, zittende of hangende mensen tegen die ogenschijnlijk niets anders te doen hebben, vooral in de de arme buurten en streken is dit merkbaar. Maar de upperclass rent ook niet hun benen onder het lijf uit maar is vooral druk met zichzelf, zijn of haar mobieltje of pratend met "mede upperclassers". Praten ja, tjonge wat wordt hier wat afgepraat, in een onnavolgbaar tempo vinden de gesprekken plaats, vaak ondersteund door hard gelach, glasgerinkel en sigarettenrook. Rookbeleid is er nog maar minimaal dus wordt er stevig gerookt bij het ontbijt en in alle restaurants, op die momenten vind ik Indonesië een stuk minder aangenaam.Nou moet ik zeggen dat ik steeds weer mijn land meer waardeer als ik hier ben, het is een leuk land, heeft hele mooie stukken natuur maar ojee wat is het een zootje ongeregeld hier. Vooral de grote verschillen tussen rijk en arm is gewoon schrijnend te noemen, ik schaam me er soms gewoon voor. Maar goed, vandaag de MVV dus, ik ben niet gespannen maar Henni des te meer, die kan het nog steeds niet geloven. Mijn geruststellingen lijken weinig effect te hebben op haar, haar gezicht blijft gespannen staan en mijn humeur heeft wat te leiden onder de al sinds dag 1 aanhoudende hoest en griepverschijnselen, dat begint nu wat op te breken omdat ik er ook slecht van slaap. Tel daar de zengende hitte en het hoge smog-gehalte van Jakarta bij op en het is een kant en klaar recept voor flink wat prikkelbaarheid van mijn kant. Maar ik denk maar zo, je moet iemand van alle kanten leren kennen.
Na het ontbijt in het Maharadja Hotel waar we 2 nachten zullen verblijven gaan we richting de ambassade, het is niet zo ver lopen, ongeveer 15 minuten omdat we kris-kris door alle langsscheurende scooters aan de overkant van de brede wegen moeten proberen te komen. Een taxi heeft geen zin want dan ben je door alle drukte van Jakarta wel 45 minuten onderweg. Lopen dus of zeg maar rennen voor je leven soms. In een wat rustigere lommerrijke wijk ligt de ambassade van Belanda. Streng bewaakt door alle ervaringen die ze hier hebben met terreuraanslagen worden we helemaal doorgelicht en kunnen we na de goedkeuring van een hogere officier naar binnen, serene rust heerst binnen de poorten van de ambassade. Dat voelt goed, we bevinden ons nu op Nederlands grondgebied. We worden doorgeleid naar een speciale ruimte die door airco gekoeld wordt en waar meerder mensen, zo aan hun gezichten te zien, op een goedkeuring voor visum zitten te wachten. Achter ons zit een geblondeerde vijftiger met een hoogzwangere Indonesische vriendin. Ik moet ineens denken aan de film Turks Fruit waarin een scene voorkomt waarbij tijdens de officiele huwelijksbeediging op het gemeentehuis bij een van de zwangere bruiden spontaan de vliezen breken. Ik concentreer me weer op de vrouw achter het loket die straks de sticker in het paspoort zal plakken; hopelijk dan, maar dat laatste laat ik bij Henni weg.
We zijn aan de beurt, alle originele documenten moeten weer overlegd worden en zorgvuldig gecontroleerd. Alles vind plaats in een ogenschijnlijke ontspannenheid. De juffrouw bundelt alle documenten en overhandigd ons een nummertje, daar moeten we s'middag rond 15.00 uur mee terugkomen, het is nu 10.30 uur dus besluiten we om in de ambassade wat te gaan drinken en te eten, tussen alle diplomaten in, en ik meen in mijn ooghoek ook de ambassadeur waar te nemen, nemen we plaats in het restaurant HEMA....hoe Nederlands!!
We ontmoeten een stel waarvan de vrouw Nederlandse is en haar vriend ook bezig is met de procedure, ze waren hier om de papieren te laten legaliseren maar hebben de verkeerde papieren geregeld. We leggen hun exact uit hoe het beste te regelen en geven het adres van Ilse uit Jakarta die voor ons alle documenten vertaald en gelegaliseerd heeft. Ze zijn erg blij met de informatie want ze zaten op een verkeerd spoor en dan kan de procedure maanden langer gaan duren. Om 15.00 uur gaan we naar het loket terug, we krijgen een formulier met informatie aangereikt waarin al staat beschreven dat we zojuist de MVV hebben ontvangen, dat is nog helemaal niet zo maar dat kan de pret niet drukken natuurlijk. Even later worden we naar het loket geroepen en krijgt Henni haar paspoort terug met daarin de MVV-sticker, opgelucht en nog verdwaasd (Henni dan) lopen we de ambassade uit terug in de drukte van Jakarta.....