Aankomt Samosir-eiland

Volgens schema vertrekt de Ferry van Ajibata richting Samosir-eiland, de boot heeft zich nu volledig gevuld met auto's, kleine vrachtwagens en wat mensen op de brommer. De meeste vrachtwagentjes zijn teruggekomen van Medan of Siantar met spullen voor de kleine restaurantjes, op het eiland is vrijwel niets te krijgen aan verse producten en wordt er wekelijks naar de grotere steden gereden. Het is een open boot, een kleine overkapping zorgt voor beschutting bij eventuele regenval, voor mij zou het niet erg zijn wanneer er nu een hevige bui zou losbartsen....een verfrissende bui zou wel prettig zijn. Henni zit met een aantal lokale bewoners van het eiland te praten welke zij nog kent uit de periode dat ze werkzaam was op het eiland. Ik besluit om buiten op dek bij de reling te gaan staan, even later komt er een jongen naast me staan. Het is Nino, ziet er beduidend jonger uit dan zijn leeftijd van 24 jaar, hij is klein en mager. Vriendelijk vraagt hij in het gebroken Engels waar ik vandaan kom, hij reageert enthousiast en verteld ook uitgebreid over zichzelf. Toeristen krijgen altijd de nodige aandacht natuurlijk maar er ontspint ook door mijn eigen manier van vragen stellen een geanimeerd gesprek.De aanvankelijke luchtige gespreksvoering over het eiland en de plaats waar hij werkt verteld hij ook over zijn arme achtergrond, zijn vader die boer is en zijn moeder die ook geen opleiding heeft gehad en werkeloos is. Er is weinig bron van inkomsten en Nino is na de senior highschool direct gaan werken om ook voor zijn ouders inkomsten te verkrijgen. Weken is hij van huis af om zeven dagen per week te werken in een hotel op het eiland, hij verteld het echter met aanhoudend optimisme zonder de schijn op te willen werpen zielig te zijn en om een aalmoes te gaan vragen of zoals mensen onderweg wel deden; smeken....
Nee, Nino straalt een zekere trots uit waar we in Nederland nog eens veel van zouden kunnen leren..
Hij verteld over zijn wensen en dromen maar is realistisch genoeg om in te zien dat die dromen voor hem waarschijnlijk niet haalbaar zullen blijken te zijn.
Dan begint hij, nadat hij mij uitgelegd heeft waarover, een lied te zingen over het water en het eiland. Melodieus klinkt het en zijn stem is ook harmonieus,hij glimlacht en kijkt dan richting het meer..
In de verte zijn de lichten van Tomok al te zien, daar zullen we aan land gaan om naar Tuktuk door te rijden. Het is onze eindbestemming waar we de komende periode zullen verblijven. Ik neem afscheid van Nino en beloof hem om wanneer ik een Indonesisch-Engels woordenboek kan vinden ik dit persoonlijk kom afgeven bij het hotel, hij reageert verrast en dankbaar.
Nog enkele kilometers over de smalle wegen van eiland naar Tuktuk. We arriveren om 22.30 uur bij het Guesthouse Hiarara, idyllisch en romantisch gelegen aan het Toba-lake. De tuin is erg groen en heeft enkele tropische bomen en planten asl aankleding, vlak bij het water is een overdekte ruimte waar het me heerlijk lijkt om uren over het meer te staren, aan de overkant zijn de bergen zichtbaar.
Morgen gaan we de vader van Henni bezoeken, deze woont in Simanindo wat ongeveer 20 km van Tuktuk afligt...