Laatste dag Medan en op weg naar Samosir-eiland

Vannacht wederom goed geslapen in de luxe van het JW-Marriott hotel en na het overweldigende ontbijt maken we ons klaar om naar Samosir-eiland af te gaan reizen, het is maar 180 km maar het is een echte reis! Heel anders dan de wegen zoals bij ons tussen Eindhoven en Almelo! Ik heb verhalen gelezen op internet waar gesproken wordt over onheilspellende capriolen van Indonesische chauffeurs die als kamikazepiloten over de weg scheuren met al hun kostbare bezittingen erbij in. Schijnt de normaalste zaak van de wereld te zijn. Het blijkt niet overdreven te zijn want al snel merk ik hoe roekeloos er soms ingehaald wordt, de regering lijkt zich er toch wel wat over te bekommeren want er staan af en toe grote borden waarvoor gewezen wordt op het verlies van hun kostbaarste bezit; hun kinderen. Ook staan er om de 50 km heel demonstratief een auto gestald op een paar kisten, de auto heeft duidelijk een frontale crash meegemaakt en ter verduidelijking hangt er een levensgroot bord onder met een doodskop. De gemiddelde Indonesier lijkt er zich weinig van aan te trekken want er wordt naar hartelust ingehaald op plekken waar het ongelofelijk risicovol is en wordt er met een razend tempo door dorpen en plaatsen gescheurd alsof het leven ervan afhangt. Onderweg zie ik groepjes kinderen vlak langs de weg lopen, het is gewoon onwaarschijnlijk dat er nooit kinderen zo worden dood gereden!!!!??
De politie (Polisi) lijkt zich van al het gejakker op deze wegen niet veel aan te trekken, sterker nog; ze doen er gewoon ook aan mee!!!
Maar goed; degene die me een beetje kennen weten dat ik me als een vis in het water voel in dit soort situaties...hier kan ik mijn ware stuurmanskunsten vertonen en weet ik me te verplaatsen in het hoofd van Indonesische weggebruiker.
Henni is in het begin wat minder gerustgesteld en duur het nog zeker 200 km voordat ze merkt dat ik toch echt wel kan autorijden.
Het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen eigenlijk alleen maar op straat leven en het valt me op dat er heel veel, en niet een beetje veel, maar echt ontzettend veel kinderen overal aanwezig zijn. Kinderen van 3 tot 5 jaar oud die gewoon alleen op straat lopen langs de drukke autoweg, ze zijn zo aan de situatie gewend denk ik..
De wegen zijn erg smal, twee auto's kunnen net langs elkaar heen rijden. De asfaltering is niet zo net neergelegd als in Nederland, iets te ver naar links (ik rij immers links!) en je beland met je banden in de berm die weer 8 cm lager ligt, stuur dus goed vasthouden!
Daarnaast verschilt de kwaliteit van het wegdek nogal eens, dan heb je kilometerslang spiegelglad en mooi asfalt maar plotseling zonder enige waarschuwing duikt er een gat van 40 bij 50 cm op, om banden te sparen opletten dus..
De bezinemeter loopt gestaag terug, bij het pompstation tank ik voor nog geen 50 eurocent per liter, gelukkig is Henni er steeds bij om alles te vertalen, want hoe ik het ook probeer; dat Indonesisch krijg ik maar niet onder de knie...
Ajibata komt steeds dichterbij, Henni meent dat de boot om 19.00 uur vertrekt dus ik geef wat extra gas om op tijd aan te komen. We hebben het gered! Om 18.50 uur rijden we de "haven" van Ajibata en lopen we snel naar de kassa voor een ticket, het verbaasd me een beetje dat de Ferry die klaar staat helemaal leeg en donker is...er zal toch nog wel iemand meer naar Samosir-eiland willen gaan?
Bij de kassa wordt het duidelijk; de Ferry is al om 17.45 uur vertrokken en de volgende vertrekt pas om 21.00 uur.....het kan me eigenlijk niet zoveel schelen want het enigste wat ik wil is een koud biertje....en die pakken we op een terrasje aan de verlaten haven.