Verblijf in Hiarara Guesthouse en omgeving

De dagen vliegen hier voorbij, door alle indrukken die ik hier op doe is de tijd als water in een ondiepe sloot, bij hoge hitte droogt het er snel op. Iedere keer wanneer we terugkomen van de bezoekjes aan de dorpen of wat grotere plaatsen is het weer een verademing om in Hiarara te zijn, de rust, de zuivere lucht en de zachte bries die steeds wel aanwezig is. Gisteren zijn we naar Pangururan geweest, er is een grote traditionele markt en die zou bezocht moeten worden, de meeste boeren uit de wijde omgeving komen dan naar die plaats om hun waar te verkopen, sommige hebben alleen een zak uien te verkopen, andere beter bedeelde boeren staan met meerdere producten op de markt. De Woenselse markt in Eindhoven is op zaterdag best druk bezocht maar wat je hier mee maakt is nauwelijks te omschrijven, nu ben ik natuurlijk niet veel gewend maar ik moest af en toe echt even op adem komen. Niet alleen vanwege de zengende hitte die door de hoogstaande zon alleen maar opgedreven werd en die de laatste vochtige zandkorrel deed opdrogen tot een van de vele stofwolken die tussen de krioelende mensen bleven hangen. Veel beweging en alles in bedrijf, links, rechts, boven en onder; overal gebeurde wel iets anders. Complete families zijn aanwezig tot aan de jongstgeborene en de stamhouders waarvan de huid inmiddels door alle zon volledig uitgedroogd lijkt te zijn. Het viel me al eerder op dat de mensen er over het algemeen ook wat ouder uit zien, mede veroorzaakt natuurlijk door de erbarmelijke omstandigheden waarin men moet leven. De weg naar Pagaruran is weer even avontuurlijk als voorheen, deze keer blijkt er een politieke campagne te zijn ivm de plaatselijke verkiezingen van 9 juni a.s., ik geef nog aan dat die van ons toevalligerwijs ook op 9 juni vallen maar dat het er iets rustiger aan toe gaat dan hier het gevak is. De karavaan aan auto's van de diverse partijen scheuren over de wegen alsof de laatste stembus gehaald moet worden, alleen in de dorpjes rijden ze even wat langzamer om vervolgens als in een soort van revolutionair protoculair de mensen te manen vooral op hun partij te stemmen, het zijn er 7. Aan de gezichten van de mensen, die aan de zijkant van de weg staan te kijken, is af te lezen dat ze jaren geleden het vertrouwen in de politiek allang verloren zijn. Na het zoveelste gat in de weg waar ik weer eens met het voorwiel van mijn huurauto inknal passeert mij ook even de gedachte; 'ga die gaten van die wegen hier eerst maar eens repareren voordat jullie met je dure bolides hier overheen komen scheuren, veel politiek kabaal te vertonen en vervolgens niets meer van je laten horen'.
Uit een van de wagens voor mij schreeuwt een man, half hangend uit zijn auto het stemvolk steeds toe: "Parti Dua Muangta" (partij 2 overwint!), ik kan het niet nalaten om enkele keren "Belanda Muangta!" te roepen. De mensen aan de kant reageren enthousiast. Ik moet ze teleurstellen, we doen niet mee. (misschien morgen bij het Songfestival meer geluk..)

Op de markt blijft het een drukte van jewelste, niet alles is leuk om te zien, ik hoor in de verte een hoop geschreeuw. Op een open vrachtauto zie ik 5 à 6 biggen op hun zijkant liggen, ze kunnen niet staan want hun poten zijn aan elkaar gebonden. Aan het geschreeuw te horen hebben ze pijn, honger en dorst, de brandende zon staat boven op hun, dichterbij gekomen aanschouw ik een dierenleed van de bovenste orde, uit de zijkant van een van de biggen sijpelt bloed, duidelijk een wond van een scherp puntig voorwerp waarschijnlijk met de bedoeling de biggen tot rust te manen; uiteraard een onzinnig en dieronwaardige opgave. Snel maak ik wat opnames met mijn filmcamera, wat ik met de beelden ga doen weet ik nog niet maar ik zal ze voor de lezer van dit reisverslag besparen. Henni reageert erg laconiek op mijn bevindingen, het dierenwelzijn is bij haar ook duidelijk nog niet doorgedrongen, onze eerste conflict is geboren maar ik heb het er hard voor over. De PVD (partij van de dieren) kan misschien wel iets met mijn filmpjes denk ik nog enigszins aangeslagen door dit tafereel. Bij de doorgewinterde wereldreiziger zullen de gemoederen waarschijnlijk niet zo opspelen maar bij mij dus nog wel. Ik hoop dat dit zo ook blijft en ik niet zoals iedere marktbezoeker hier het als vanzelfsprekend gaat beschouwen. Maar goed ik begrijp natuurlijk heel goed als het 'mensenwelzijn' soms al ver te zoeken is dat de mensen wel met andere dingen bezig zijn dan dierenwelzijn; maar toch.....

Na enkele mango's gekocht te hebben moeten we nog even op zoek naar een dictionary Engels-Indonesisch, zoals ik eerder vertelde had ik die beloofd aan Nino van de Ferry...na veel zoeken uiteindelijk gevonden en na met enige schaamte afgedongen te hebben met 10000 Rupiah= 80 eurocent weer op zoek naar de auto die ergens aan de rand van deze stad stond. Op de hoek van de straat wordt er weer een bus volgeladen met alle goederen, een man boven op het dak pakt rustig alle waren aan, op het moment dat ik denk dat het wel vol zal zijn wordt er nog meer opgelegd, ik heb er een filmpje van gemaakt. Daarna stappen er zo'n 16 mensen in de bus (capaciteit 8 ) om vervolgens de stoffige stad uit te rijden...er zijn vantevoren mensen geweest die me adviseerde om geen auto te huren maar gebruik te maken van dit soort busjes, ben op dit soort momenten weer blij dat ik niet een erg opvolgbaar karakter heb.....we lopen naar de auto, schakel direct de uitmuntend werkende airco aan en stuur de Avanza de stad uit...even op adem komen.