Bezoek aan vader van Henni, broer en schoonzus

Vannacht goed geslapen, de temperatuur was gedaald naar 20 graden en dat was na de 35 graden van overdag wel een verademing. Het Guesthouse ligt zoals gezegd aan het Tobalake, diverse palmbomen verfraaien het uitzicht. Vandaag gaan we de vader van Henni bezoeken, we rijden al twee dagen met bed en matras achter in de auto dus het wordt ook tijd dat we de spullen eens af gaan leveren. Ze benadrukt nog een paar keer dat ze het eigenlijk moeilijk vindt om mensen daar uit te nodigen vanwege de erbarmelijke omstandigheden waarin haar vader zou leven, een klein houten huisje waarbij moderne voorzieningen volledig ontbreken.
Doordat ik in Medan en onderweg toch al het nodige heb gezien in welke omstandigheden sommige mensen moeten leven denk ik dat ik me er wel iets van voor kan stellen wat ik te zien ga krijgen, ik stel haar gerust dat ik er geen oordeel over zal hebben....
Na het ontbijt rijden we aan en ik merk al snel dat de wegen hier nog slechter en smaller zijn dan de weg vanaf Medan naar Ajiabat..onderweg komen we de meeste bizarre en indrukwekkende taferelen tegen; een schoolbus welke op volle snelheid over de wegen rijdt en in iedere bocht bijna om lijkt te vallen en op het dak zit het vol met schoolkinderen, de meisjes zitten in de bus en de jongens allemaal op het dak...het is een jolige boel want bij iedere laaghangende tak wordt er vol aan de bladeren getrokken. Af en toe balanceert er een schooljongen op de rand van de bus...huiveringwekkend als je er achter rijdt. Wat bezielt die Sumatranen toch op de weg?
Het straatbeeld is rommelig en er is van alles te bekijken, zo loopt er overal een heel regiment aan pluimvee op straat en steekt de ene na de andere kip de weg over, voor de wat beter bedeelde Sumatraan staat er een Buffalo aan een koord voor het huis. Zoals ik al eerder vertelde ook hier weer veel (jonge) kinderen op straat, vaak gekleed in uniformpjes van de Primary School (lagere school).
Steeds als ik de kinderen zie lopen denk ik aan mijn eigen lieverds die nou zo ver van me af zijn, Fleur, Mariekie en Luki...(kus,kus,kus)
De kinderen hier zijn erg levendig en lijken zeer sociaal bewogen, veel onderlinge gesprekken...toch weer anders dan in Nederland..
We komen dichterbij Simanindo, de plaats waar dhr Sidauruk woont. Na bijna 20 km gereden te hebben rijden we het kleine plaatsje binnen, het doet allemaal wat rommelig aan, op straat is het leven en de mannen laven in de kleine cafeetjes aan hun plaatselijke drank; alcohol welke gewonnen wordt uit speciale bomen. Er worden speciale zakjes aan de bomen gehangen en er wordt een inkeping in de boom gemaakt, hieruit sijpelt dan de alcohol!!! Soms zijn er mannen die stiekum s'avonds in die bomen klimmen en zich aan het vocht tegoed doen, vervolgens worden ze s'morgen dronken, in een diepe slaap onder de boom aangetroffen. Er is weinig werk voor sommige mensen en daarom zitten veel mannen overdag in de speciale gelegenheden. De vrouwen werken in het huis en de andere mannen op het land, de vader van Henni is ook "farmer" en verbouwd uien en kruidnagel welke hij verkoopt op de plaatselijke traditonele markt.
Henni geeft aan dat we moeten stoppen, daar links ligt het huisje van haar vader. Via een erg smal betonnen bruggetje komen we op een soort binneplaats aan, veel troep, een hoop loslopende kippen en wederom een Buffalo welke aangelijnd staat; van een rijke buurman.
Het houten huis van haar vader is ingeklemd tussen andere huizen die duidelijk beter afgebouwd en afgewerkt zijn met marmere en keramieken tegels, het huisje van haar vader heeft aan de voorkant alleen maar horizontale grijze houten planken. Met het gevoel in het programma "Spoorloos" te zitten lopen we richting het huisje van haar vader, de buren kijken met interesse en enige verbzaing naar de witte Westerling die het huisje binnenloopt.
Eenmaal binnen wacht me toch een verrassing want de binnenmaten van het huisje blijken enorm mee te vallen, met ruim 10 meter diep en 5 meter breed en ruim 6 meter hoog blijkt het toch een ruimbemeten "huisje". Maar het is duidelijk te zien dat de omstandigheden uiterst basaal zijn, de keuken is meer een keuken zoals bij ons in de prehistorie. Op de grond van beton liggen twee kleden waar men kan gaan zitten en waar de familie op slaapt. Haar vader, een kleine ouder uitziende man, komt langzaam naar me toe en geeft me een hand; "Horas!" Hij buigt met zijn hoofd eerbiedig naar voren, hetzelfde herhaalt zich met haar broer en schoonzus en het kleine 2,5 jarige meisje met het roze jurkje..
Vader gebaard me om op het kleed te gaan zitten, vervolgens volgt een rustige gesprekje waarbij Henni steeds moet vertalen. Tijdens dat gesprek maken we kenbaar dat we een bed en matras gekocht hebben en halen de spullen uit de wagen, het is niet een jubelende reactie die dan volgt maar uit alles blijkt een waardering vanwege de nederigheid die getoond wordt. Wat moeten de mensen anders zeggen? Het bed wordt in elkaar gezet en blijft een tijdlang ter aanschouwing in de kamer staan..de plastic beschermhoes van het matras moet erop blijven zitten...
In de andere hoek van de kamer ligt een hoge berg net geplukte takjes met de verse kruidnagels er nog in...deze moeten er nog uitgedrukt worden..
Ze zijn dankbaar en haar broer nodigt uit om bij het volgende bezoek voor ons te koken, we nemen die uitnodiging uiteraard van harte aan....