Auto huren en mijn eerste capriolen...

Na een goede nachtrust in het geweldige bed voldeden we ons goed aan een zeer uitgebreid ontbijt, zeer vriendelijke en behulpzame bediening. Wat een fijn gevoel om zo gastvrij te worden ontvangen en wat een verademing om vanuit het toch vaak lompe Nederland hier te verblijven, zo'n zachtaardige ontmoetingen! En het respect wat je hier krijgt is echt als een warm bad en niet alleen in het Marriott hotel maar eigenlijk vrijwel overal.
Om 10.00 uur de autoverhuurder gebeld waar ik al vanuit Nederland via email contact heb gehad in verband met het huren van een auto, hij komt naar het hotel toe om daar de auto af te leveren. We krijgen een Toyota Avanza, 5 persoons, lekker ruim en zodoende kunnen we eventueel wat andere mensen of spullen mee nemen. Maar nu eerst de weg op, ik heb me voorgenomen om wanneer het me te druk zou lijken een chauffeur in te huren maar nu ik gezien heb hoe druk en chaotisch het is en ik zie hoe juist die chauffeurs als kamikaze-piloten over de weg rijden besluit ik om zeker zelf te gaan rijden! In Indonesie rijden ze links zoals in Engeland en zit het stuur aan de rechtse kant. De eerste keer schakelen leidde er ook direct toe dat ik probeerde met de raamopener van de rechterdeur naar zijn tweede versnelling te schakelen. Toch is het verbazend om te zien hoe snel ik aan de auto en het verkeer gewend was, de toch al niet angstige en rustige rijstijl van me kwam hier nu goed van pas want eerlijk is eerlijk; er is toch behoorlijk wat lef en stuurmanskunst nodig om je in deze chaos voort te kunnen bewegen! Maar voor mij een geweldige ervaring....
Deze dag zullen we de nicht en haar man gaan ontmoeten, ze wonen ergens in Medan. We spreken af om naar de werkplaats van de man van haar nicht te rijden. We komen terecht in de mindere buurten van Medan, duidelijk is te zien hoe de armoede hier heerst, de kleding van mensen is vaak vervuild en de getekende gezichten laten zien dat het leven hard kan zijn. Bij aankomst zit Ronald (de man van nicht van Henni) op straat naast een herriemakende agregator een brommerband te repareren. Om zich wat te beschermen tegen de soms brandende zon en plotseling optredende regenbuien staat er een grote parasol boven hem. Hij heeft op straat zijn werkzaamheden in een zeer drukke straat, het is een drukte van jewelste....zeker ieder uur komen er 4 tot 5 klanten met een lekke band welke hij repareert. In dit land met veel werkeloosheid heeft hij een goede inkomstenbron gevonden en verdiend zodoende zo'n 4000.000 Rupiah's per maand (350 euro) wat in Sumatra heel erg veel is!! Vergelijkbaar met werken bij een bank en een goede functie, andere mensen verdienen ongeveer 40 tot 100 per maand.
De ontmoeting hier is wederom hartelijk, wel merk ik dat ik voor vrijwel iedereen een bijzonderheid schijn te zijn, ik wordt continu aangekeken en er zijn zelfs mensen die buigen en me een hand komen geven. Sommigen willen op de foto met mij, soms wordt al die aandacht me even te veel en begin ik me te schamen omdat ik me helemaal niet bijzonder voel. Het is de cultuur probeer ik mezelf dan maar voor te houden en onderga alle aandacht met een vriendelijk gebaar en soms kort gesprek.
Henni legt me uit dat er in Medan eigenlijk nooit toeristen in deze wijken komen en dat de mensen en kinderen daarom ook zo reageren.
Een nadeel is wel als ik met Henni iets zou kopen de prijs direct verviervoudigd wordt omdat ze me wel zien als de rijke westerling.
Vandaag zijn we van plan een bed te gaan kopen voor de vader van Henni omdat hij al jaren op een slecht bed sliep. Dat betekend dat ik niet mee de winkel in mag, nou ja winkel...., het leek meer op een oude werkplaats waar ze hout bewerkten. Daarom gaat de nicht van Henni mee zodat we de normale prijs verkrijgen...ik moest in de auto blijven wachten. Uiteindelijk heeft Henni het bed en matras (beiden hagelnieuw!!!) kunnen kopen voor 550.000 Rupiah's (ongeveer 50 euro!!!!)
Tevreden over de goede aankoop zijn we teruggereden naar de werkplaats. Daar in een plaatselijke eetgelegenheid genoten van een echte Indonesische rijsttafel! Toch wel even een tikkeltje anders dan in de Nederlandse Indonesische restaurants!! Heerlijk!
Morgen gaan we weg uit Medan om naar Parapat te rijden, daar zullen we de veerboot naar Samosir-eiland nemen waar onze volgende verblijfplaats in Tuk-Tuk ligt. Henni's vader woont ook op dit eiland en wel in Simanindo, we zullen hem op donderdag gaan bezoeken.
Straks rijden we terug naar het Marriott-hotel om ons weer even in alle luxe te laten verdrinken...