Eerste dag Medan

Nadat ik door alle formaliteiten heen geworsteld ben kon ik me al snel inchecken voor de volgende vlucht naar Medan, vlucht MH0860, een Boeing 737. Wat een verschil met de Boeing 747!! Voorheen altijd met de 737 naar Griekenland of naar Italie gevolgen maar nu leek het veel kleiner dan voorheen. Wederom verwelkomt door een charmante Maleisische stewardess (wat zijn ze mooi de Aziatische vrouwen!) ;-)
Ik mocht aan het raampje gaan zitten en binnen 10 minuten was ik op weg naar Medan, Polania Airport. Ondanks de korte vlucht van maar net 45 minuten werd er goed voor de reizger gezorg en kregen we een fris drankje en wat versnaperingen. De stewardess lachte vriendelijk, ik kon gerust achterover gaan zitten en van het uitzicht genieten.
Daar beneden lag Medan, in de straten kon ik de auto's, motoren en Betjaks al onderscheiden. Toch leek het meer een mierennest omdat ze druk heen en weer bewogen.
Veilige landing om 8.50 Polonia Airport Medan-time. Ik dacht alle formaliteiten wel gehad te hebben maar ook in Medan weten ze op ouderwetse wijze de administratieve beslommeringen hoog te houden. Het is bijna aandoenelijk om te zien hoe ik van hokje naar hokje ga en de ambtenaren plichtsgetrouw vriendelijke hun taak vervullen. Ik krijg bonnetjes in mijn hand die me doen denken aan de intree kaartjes van de Efteling 30 jaar geleden..keurig netjes met een stempeltje erop. Maar het is nu compleet en ik mag nu van de Immigrati daadwerkelijk Indonesie binnen gaan. Aan de andere kant van het douanepoortje staat een vriendelijk, wat ouder ogende Sumatraanse man, met mijn koffer op mij te wachten. Ik loop naar hem toe en wil mijn koffer over nemen, maar nee, dat schijnt niet de bedoeling te zijn en maakt hij een gebaar om met me mee naar buiten te lopen. Eenmaal buiten het station vraag ik toch nadrukkelijk mijn koffer terug, geeft hem wat Maleisisch geld en de man neemt dankbaar afscheid.
Daar sta ik dan op het station van Medan, het is een prachtige drukte, er lijkt geen enkele ordening in alles wat er om me heen gebeurd te zitten maar toch verloopt het allemaal erg vriendelijk. Na 1 minuut wordt ik omringd door enkele erg geinteresseerden mensen, ze kijken me aan alsof ik van een andere planeet afkom. Sommige met veel respect de andere duidelijk met de bedoeling me gedienstig te zijn om zodoende wat te kunnen verdienen in dit arme gedeelte van Sumatra. Het is duidelijke te zien dat de man waar ik veel mee spreek het niet breed heeft. Ondertussen heb ik telefonisch contact gehad met Henni die onderweg is op me op te komen halen, ze is wat verlaat omdat ik me vergist had in het tijdsverschil tussen Kuala Lumpur en Medan. (1 uur)
Het is warm en wat broeierig maar wel erg indrukwekkend, ik kijk mijn ogen uit en heb een leuk gesprek met de man die me als eerste aansprak op het station. Toch kijk ik uit naar Henni omdat ik haar nu eindelijk zal zien na twee maanden. Ze zal het ook wel spannend vinden om me na die tijd weer te gaan zien, hoe zal het verlopen? Opeens zie ik ze aan komen lopen met haar brede lach, duidelijk licht nerveus komt ze naar me toe gerend. Maar direct is er weer het vertrouwde contact en houden we elkaar weer even vast, de mannen om ons heen kijken verbaasd naar de voor hen onverwachte situatie. De duidelijk sociaal sterke Sumatranen gaan direct weer het gesprek aan en Henni neemt geanimeerd er aan deel. Weer zie ik de spontaniteit van Henni die ik zo waardeer. We nemen afscheid van de man en groeten de anderen om vervolgens naar de auto te rennen waar Henni mee gekomen is, hij wordt bestuurd door een soort oom van Henni. (te moeilijk om de exacte familieverbanden in deze uit te leggen)
Vermoeid maar enthousiast stappen we in de auto, ik maak kennis met wederom een alleraardigste man. Manouvrerend tussen het drukke, chaotische verkeer van Medan vetrekken we naar onze eerste verblijfplaats in Medan: het JW Marriott Hotel.
Een geweldige eerste ervaring, wat een drukte! Er is zoveel te zien dat ik ogen tekort kom om alle in me op te nemen, daarbij heb ik natuurlijk alle aandacht nodig voor Henni, even geniet ik van de armen en de zachte kisses van Henni, beetje stiekum want het is niet zo gebruikelijk om net zoals in Nederland elkaar maar in het openbaar te kussen!
We rijden het JW Marriott Hotel binnen en wordt de deur geopend door een piccolo. Zeer gedienstig worden we ontvangen in dit hotel, iedere deur wordt met een vriendelijk lach en groet geopend.
Na het inchecken gaan we naar de kamer en we worden verrast door de overweldigende luxe. O ja, wat ook indrukwekkend was de beveiliging bij het hotel, door de bomaanslagen in een JW Marriott hotel in Djakarta is de beveiliging erg hoog. Ieder keer wanneer we het hotel binnen willen gaan worden de tassen doorzocht en moet we door een detectiepoort lopen.
In tegenstelling wat je zou verwachten gaf het een erg prettig en veilig gevoel al die controles.
Na eerst een tijd uitgerust te hebben en wat opgefrist te hebben zijn we Medan ingegaan. Het verkeer is een ware veldtocht en als voetganger is het maar de vraag of je levend aan de overkant komt zou je haast denken, toch weet iedereen veilig aan de overkant te komen, iedereen is op elkaar afgestemd zo lijkt het.
We sluiten de dag af met een gezellig restaurant en een heerlijk koel drankje oom vervolgens dodelijk vermoeid in slaap te vallen.