eerste dag Jakarta

Na eerst bij te zijn gekomen van de zes uur tijdsverschil zijn we de avond ingegaan van Jakarta. Het lijkt laat op de avond, het is al een tijd donker, maar het horloge duidt half zes aan. Om de hoek bij het hotel beginnen direct de eetkraampjes. Er wordt in Indonesië vooral op straat eten bereid. Midden in deze miljoenenstad krioelt het van de zelfgefabriceerde rijdende keukentjes. Alle benodigdheden zijn er in te vinden, voor mij nog steeds moeilijk te herkennen kruiden en inheemse groenten. Henni legt het me steeds weer met geduld uit. We lopen verder en bij het ruiken van alle heerlijke geuren ben ik geneigd bij het eerste de beste eettentje te gaan zitten maar Henni geeft aan te kijken waar meer mensen zitten, dat zou iets meer garantie geven op een goede keuken. Na even gelopen te hebben, omringd door de klammende hitte, gaan we bij een kleine "tenda makan" zitten.
Met "selamat malam" worden we begroet, oprecht vriendelijk komt het allemaal over. Henni besteld een typisch Indonesisch gerecht met vis; pecel-lele. Ik hou het nu veilig bij nasi-goreng. In een grote wok op een immense vlam worden de gerechten bereid. Terwijl achter ons het Jarkataanse leven doorraast doen wij ons tegoed aan het beste wat Indonesië te bieden heeft.
De avond vordert als we nog wat door de straten slenteren. Onderwijl raakt Henni soms in gesprek met mensen op straat. Steevast krijg ik de indruk dat de mensen bekenden zijn maar blijken het willekeurige onbekenden te zijn; wederzijdse spontaniteit en vriendelijkheid lijkt het. Henni nuanceert het maar ik blijf het bijzonder vinden. Zeker als je bedenkt dat dit Jakarta is, een metropool.
Terug in het hotel besluiten we direct, doodmoe als we zijn, te gaan slapen. Met een melatonine tegen de jetlag hoop ik morgen een biologische klok te hebben die op tijd loopt.